Het is zover, op een zonnige donderdagmiddag, aan het meer van Geneve bij het hoofdkantoor van Flexim in Lausanne, Zwitserland. Klaar om onze uitdaging aan te gaan. Samen met collega’s op de fiets binnen 48 uur naar Nederland racen voor het goede doel, 950 kilometer. Op dat punt wist niemand wat ons werkelijk te wachten stond. Hebben we genoeg eten bij ons? Hoe gaan we met materiaalpech om? Hebben we genoeg mogelijkheid om uit te rusten? Klopt de route wel? Al dat soort vragen spoken voor aanvang van dit evenement door mijn hoofd, wetende dat er op dit punt geen weg meer terug is. We gaan het zien, we gaan het meemaken, samen gaan we er voor!
Natuurlijk zijn de nodige voorbereidingen getroffen en hebben we avonden lang zitten tobben over de route, maar een evenement zou geen evenement zijn, als er bepaalde zaken niet anders zouden lopen, dan vooraf verwacht.
Tegenslagen
Nog niet vertrokken uit Zwitserland en begeleidende auto 1 heeft de geest gegeven. De hydraulische vering pompt niet meer op, waardoor de auto niet meer van z’n plek komt. Gelukkig zijn onze collega’s uit Zwitserland de moeilijkste niet en werd er direct een auto afgestaan waarmee we op tijd konden beginnen aan Tour de Flexim.
Wie had verwacht dat Google Maps niet betrouwbaar zou zijn? Op sommige stukken kon de auto niet volgen, op andere wegen werden we met 100 ingehaald door toeterende automobilisten en vrachtwagens, terwijl het niet als snelweg aangeduid werd. Het geduld tussen de fietsers, de chauffeur en navigator werd hierdoor enorm op de proef gesteld.
Zo zouden we tijdens de tweede nacht een paar uurtjes rust krijgen op een camping ergens in de Belgische Ardennen. Daar ik zwoegend door het heuvelachtige gebied in de Champagnestreek fietste, was ik vergeten mijn collega’s erover in te lichten dat we voor 22.00 uur in moesten checken op de camping. Vermoeid van het fietsen komen we aan op het volgende checkpunt, waar mijn collega’s nietsvermoedend uit liggen te rusten. Dat plekje op de camping konden we dus wel vergeten... Daar stonden we dan, om 23.00 uur, voor de poort van Camping Druivenland ergens in een boerendorp onder Brussel, in de regen.
Oplossingsgericht
Wat nu? Zouden de meeste mensen denken. Ons team niet. Wij facility managers halen energie uit het denken in oplossingen. Voor ik met m’n ogen knipperde haalde iedereen zijn mobiel tevoorschijn en voor ik het wist hadden 2 collega’s een hotel geregeld met voldoende kamers voor iedereen. Tussendoor werd er door 2 andere collega’s een kamerindeling gemaakt zodat iedereen zo lang mogelijk kon rusten om de volgende ochtend enigszins fris weer door kon gaan.
Na de heerlijke nachtrust van een uurtje of 2,5, zette we onze tocht voort. Bij het verlaten van het hotel kwamen we er vrijwel meteen achter dat de camper die we van de Rabobank mochten lenen (waarvoor dank), niet meer startte. In eerste instantie dachten we aan een lege accu, maar al snel kwamen er achter dat de startmotor defect was. Met 4 collega’s hebben we de camper naar een heuveltje omlaag weten te duwen en hebben we de camper kunnen starten. De 8 uur daarna, hebben we de camper geen 1 keer meer stil laten vallen. Wederom verliep dit vlekkeloos.
Eenmaal aangekomen in Nederland, kregen we te horen dat ons kantoor in Dordrecht niet te bereiken is, omdat hier een evenement in de haven gaande is. Laat dit kantoor nou toevallig onze laatste eet post zijn, deze was dus ook niet bereikbaar voor het team. Voor men überhaupt doorkreeg dit niet door kon gaan werd er door onze Directeur Richard, voor een alternatief gezorgd. Er werd een woning beschikbaar gesteld als rustpunt, en een bevriende cateraar werd ingevlogen om de lunch te verzorgen.
Ik zal maar niets vertellen over onze snurkende collega, de 6 verkeersboetes, 4 lekke banden, de kapotte fiets van Stephen en de botsing met de politieagent in België midden in de nacht. En zo kan ik nog wel een paar a4tjes volschrijven over de setbacks tijdens dit evenement.
Waarom benoem ik juist deze punten en niet de zaken die goed en volgens verwachting zijn verlopen? Zoals de 12.000 euro die we ingezameld hebben voor het goede doel, en het feit dat we binnen de tijd binnen zijn gekomen?
Als ik kijk naar hoe oplossingsgericht mijn collega’s in bovenstaande situaties gehandeld hebben, kan ik alleen maar trots zijn op de club waarmee we dit voor elkaar hebben gebokst. Ik had nooit gedacht dat dit evenement als voor zoveel verbondenheid zou zorgen. Keer op keer hadden we elkaar nodig en stonden we er ook voor elkaar, ondanks de grote vermoeidheid en tegenslagen. Dit is waar wij als facility managers het best tot ons recht komen. Aan dit evenement houden we zo een goede nasmaak over, dat we hem dit jaar weer gaan organiseren!
Heeft u interesse hebben om een bijdrage op sportief, ondersteunend of sponsorend vlak te leveren? Houdt dan onze sociale media kanalen in de gaten.
